Λούπινος ο τριχωτός ή λίμπουνας στην τοπική διάλεκτο (αρχαία ονομασία του φυτού από το λέπω = ξεφλουδίζω και Lupinus pilosus) φύεται στο νησί της Αμοργού , παρόλο που η διαδικασία μαγειρέματός τους είναι χρονοβόρα μια και πρέπει να περαστούν πολλά νερά για αρκετές ημέρες ώστε να ξεπικρίσουν.
Υλικά
1 κιλό Λούπινα
Αλάτι
Λάδι
Εκτέλεση
Μαζεύουμε 1 κιλό ξερά λούπινα. Τα καθαρίζουμε και τα πλένουμε. Τα μουλιάζουμε ολονυχτίς σε κρύο νερό. Την άλλη μέρα αλλάζουμε το νερό και τα βράζουμε για 10 λεπτά. Τα στραγγίζουμε και τα βράζουμε ξανά με καθαρό νερό για μισή ώρα. Αν μετά το βράσιμο ξεφλουδίζονται, είναι εντάξει. Τα στραγγίζουμε και τα βάζουμε πάλι σε κρύο νερό. Την άλλη μέρα τα ξεβγάζουμε 2-3 φορές και τα αφήνουμε σε κρύο νερό να ξεπικρίσουν, αλλάζοντας το νερό πρωί-βράδυ για μία εβδομάδα. Όταν γλυκάνουν, τα βράζουμε σε μια κατσαρόλα που έχουμε γεμίσει με κρύο νερό με αρκετό αλάτι. Τρώγονται με λάδι, όπως τα βρασμένα κουκιά.
Και λίγα λόγια για το φυτό:
Lupinus pilosus (οικογένεια leguminoseae)
Το Lupinus pilosus, ήτοι τριχωτό λούπινο, ανθίζουν από τον Μάρτιο μέχρι και τον Μάιο. Τα συναντάει κανείς στον Υμηττό. Τα πλούσια μπλε άνθη τους διακρίνονται εύκολα ανάμεσα στην πρασινάδα της βλάστησης.
Η ονομασία του γένους προέρχεται από τη λατινική λέξη lupus (λύκος). Το λούπινο ήταν γνωστό από την εποχή του Πλίνιου, ο οποίος είχε συνειδητοποιήσει ότι το φυτό αυτό αναπτυσσόταν εύκολα. Το θεωρούσε καλό λίπασμα και είχε παρατηρήσει ότι με την παρουσία του τα χωράφια και τα αμπέλια γίνονταν πιο αποδοτικά.
Φύεται σε λιβάδια, σε πλαγιές λόφων σε αμμώδη και όξινα χώματα. Οι σπόροι του, τα λούπινα, είναι στρογγυλά και πλατειά. Υπάρχουν πολλά είδη από αυτά και μια ποικιλία γλυκιά, γιατί αυτά που καλλιεργούνται είναι πικρά.
Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τα λούπινα ως τροφή όπως γίνεται ακόμη και σήμερα σε διάφορες χώρες. Ο Θεόφραστος ονόμασε το βότανο Θέρμος. Ο Διοσκουρίδης το αποκαλούσε Θέρμος ο ήμερος και ξεχώριζε δύο είδη λούπινα. Το γλυκό και το πικρό στα οποία απέδιδε θρεπτικές ιδιότητες.
Οι ωχροκίτρινοι καρποί σύμφωνα με τον Λουκιανό, ήταν απαραίτητο μέρος των δείπνων της Εκάτης, της θεάς «των νυκτίων φαντασμάτων», ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν και την ειδική τροφή των επισκεπτών του Νεκρομαντείου του Αχέρωνα, σαν προετοιμασία για την επικοινωνία τους με τους νεκρούς. Τα σπέρματά τους ήταν ακόμη γνωστή τροφή των Κυνικών Φιλοσόφων και δίνοντας ως τράγημα (επιδόρπια) στα συμπόσια.
Ο Φλωρεντίνος αναφέρει ότι είναι ωφέλιμα γιατί περιέχουν άζωτο και καθιστούν τα χωράφια γόνιμα. Και αυτό είναι σωστό, γιατί το λούπινο τραβά άζωτο από την ατμόσφαιρα το οποία χρησιμοποιεί αλλά και αποθηκεύει στις ρίζες του.
